علّامه محمّد تقی جعفری نقل می كرد:
عدّه‌‌‌ای از جامعه‌‌‌شناسان برتر دنیا در «دانمارک» جمع
شده بودند تا درباره موضوع مهمّی
به بحث و تبادل نظر بپردازند.
موضوع این بود :
ارزش واقعی انسان به چیست؟
برای سنجش ارزش خیلی از موجودات، معیار خاصّی داریم؛
مثلاً معیار ارزش طلا به وزن و عیار آن است.
معیار ارزش بنزین به مقدار و کیفیّت آن است.
معیار ارزش پول، پشتوانه آن است.
امّا معیار ارزش انسان‌‌‌ها در چیست؟
هر کدام از جامعه شناس‌‌‌ها صحبت‌‌‌هایی داشتند
و معیارهای خاصّی را ارائه دادند.
وقتی نوبت به بنده رسید، گفتم:
اگر می‌‌‌خواهید بدانید یک انسان چقدر ارزش دارد،
ببینید به چه چیزی علاقه دارد و به چه چیزی
عشق می‌‌‌ورزد.
کسی که عشقش یک آپارتمان دو طبقه است
در واقع ارزشش به مقدار همان آپارتمان است.
کسی که عشقش ماشینش است،
ارزشش به همان میزان است،
امّا کسی که عشقش خدای متعال است،
ارزشش به اندازه خداست.
علّامه فرمودند:
من این مطلب را گفتم و پایین آمدم.
ولی جامعه شناس‌‌‌هایی که صحبت‌‌‌های مرا شنیدند،
برای چند دقیقه روی پای خود ایستادند و کف زدند.
وقتی تشویق آن ها تمام شد،
من دوباره بلند شدم و گفتم:
عزیزان! این کلام از من نبود.
بلکه از شخصی به نام علی علیه السلام است.
آن حضرت در «نهج البلاغه» می‌‌‌فرمایند:
« قِیمَةُ کُلِّ امْرِئٍ مَا یُحْسِنُه ُ؛
ارزش هر انسانی به اندازه چیزی است که دوست می‌‌‌دارد
وقتی این کلام را گفتم ،دوباره به نشانه احترام
به وجود مقدّس امیرالمؤمنین علی علیه السلام
از جا بلند شدند..
برچسب ها :
علامه محمد تقی جعفری ,
علی رضا ابراهیم پور گیلانی ,
داستان ,
حکایت ,
موعظه ,
پند ,
دل نوشته ,
دسته بندی :
حکا یت ,
سه نقطه ... ,
موعظه ,
داستان ,
دل نوشته ,
