شخصی از مولانا عضدالدین پرسید: 

چونست كه مردم در زمان خلفا دعوی خدائی

و پیغمبری بسیار می كردند و اكنون نمی كنند؟

گفت: مردمِ این روزگار را چندان

 ظلم و گرسنگی افتاده است كه نه از 

خدایشان به یاد می آید و نه از پیغامبر.

   " عبید زاکانی "

حسین بن منصور حلاج را که به دار آویختند،

 جماعتی فریب خورده یا زرگرفته 

و حق به ناحق فروخته، پای چوبه دار گرد آمده و

به او سنگ می زدند و حلاج لب فرو بسته بود.

 نه سخنی به اعتراض می گفت

 و نه از درد فریادی می کشید.

در این میان شیخ شبلی نیز

 که از آن کوی می گذشت، 

سنگی برداشته و به سوی او پرتاب کرد. 

منصور حلاج از ژرفای دل آه سردی کشید

 و به فریاد از درد نالید.

پرسیدند از آن همه سنگ که بر پیکرت زدند 

گلایه ای نکردی، 

مگر سنگ شبلی چه سنگینی داشت 

که فریاد برآوردی؟

منصور در پاسخ گفت: 

 از آن جماعت فریب خورده انتظاری نیست.

 چرا که مرا نمی شناسند و 

علت بر دار شدنم را نمی دانند،

 شبلی اما از ماجرا باخبر است. 

از او انتظار دلجویی و حمایت داشتم ،

نه سنگ پرانی و ملامت .